ذهن زیبا

خدایا ! نوشتن را به شرطی می خواهم که کلماتم عطر نفسهای تو باشد .

ذهن زیبا

خدایا ! نوشتن را به شرطی می خواهم که کلماتم عطر نفسهای تو باشد .

ای خدای خوبم بار دیگر ... سلام

 

آنقدر نیمه شب در غربت تنهاییم به تو سلام می کنم تا آخر جوابم را بشنوم.خدای من! مگر من غیر از تو بخشنده تر کسی را دارم ؟ مگر می توانم بیکسیم را غیر از تو با کسی در میان بگذارم؟اگرهم به کسی غیر از تو بگویم ثانیه در عجب چگونه رسوا شدنم دهنش وا می ماند !خدایا! نمی دانم تو را بر کدامین فرستاده مطهرت قسم دهم که منِ درمانده را در گرداب گناهانم دریابی.بخداخسته ام  شانه چپم عجیب سنگین شده در حالی که فرشته راست من از بیکاری قلم در دست گرفته و خمیازه می کشد !  دفتر او خالیست نوشته ای هم اگر دارد کم رنگ است ! رنگ صبحم زرداست ظهر من بوی ریا بگرفته عصر من با همهَ ثانیه ها درگیر است، چونکه فهمیده زمان در موسا،زیر پای هوسش له شده است .حرف شب را تو مکش پیش که آن هم بخدا، دل به تنهایی منخوش کرده، تا که شاید موسا، در همین تنهایی، لحظه ای گوشه نشیند و بدور از همه اصوات مزاحم یک دم ، به خدا فکر کند و به جود و کرمش .پس تو بگذار که من، به شبم پاسخ مثبت دهم     اینبار و زبان بگشایم. و بگویم:                                        

 

 

                                                                              ای خدای خوبم بار دیگر .......... سلام.

خدایا اشکم نمی آید

خدایا

 

زمان کودکیم یادم هست

 

 وقتی نام تو و فرستاده  های مطهرت به میان می آمد موی تنم سیخ می شد

 

 و ناخود آگاه اشک در چشمانم حلقه می زد  . خبر دار می شدم !

 

نوجوانیم حضور شیطان را پشت درهای جوانی حس می کردم ولی داخل نشد.

 

 و من همچنان پاک!

 

امروز من جوانم!

 

اگر از بالا ماشین حسابی برای گناهانم داری بفرست.اینجا شمارش شرمنده است !

 

چند سالیست وقتی برای فرستاده هایت قصد گرییدن دارم . دل سرکشی می کند !

 

سوز دل بزرگترین نعمتت را بهمراه ندارم . پس هیچ ندارم!

 

 میانسالیم و بعد ؟...

خدایا می خواهم عاشق باشم

 

علفها با روییدن معنی پیدا می کنند و  رودها با جاری شدن

 

کوهها با قله ها و گلها با شکوفا  شدن

 

شب بی ستاره بی معنیست و خورشید بی تشعشع حیاتبخش دایره بی مصرفی بیش نیست

.

دریا بی تلاتمِ مرموزش فقط یک آکواریوم است و آسمان بی غرشِ نمناکش!  بی ارزش، حتی

 

 برای تکمیلِ مصرع یک شاعر!

 

و انسان با عشق معنی پیدا می کند.

 

پس خدایا  به من رحم کن هر چند از خود کلبه ای ندارم

 

 و جامه و لباسی برای پوشیدن و همرنگ شدن

 

 اما هر گز نگذار  قلبم از عشق تهی شود و بی عشق بمیرم  . 

 

خدایا می خواهم عاشق باشم...

 

بی تو بهتر که دلم حذف شود

 

هر روز وقتی چشمانم را بر روی سپیده می گشایم زیباترین بهانه من برای شروع اولین ثانیه های تقویمم وجود نیلوفری توست .

 

تویی که شوق نفسهای یک در میان منی، تویی که باید نفس بکشی تا من زندگی کنم  .

 

تا هستم با یاد تو شادم و به امید با تو بودن بر تمام لحظات زردم پشتپا می زنم .

 

 

با تو سبزم بی تو یک مصرع غم

 

 

                                    با تو معنای وجودم شادیست،

 

 

                                                                                          بی تو معنای نبودن در من ،

 

بی تو بهتر که دلم حذف  شود، از وجودِ تهیِ هر روزم   

 

                                                                   با تو اما دل من مانده که من، مردِ تنهای همین دیروزم.

خدایا دوستت دارم

 

 

 

خدایا،

 

من هر شب وقتی دفتر کردار روزم را ورق می زنم جز معصیت و گناه صفحه ای

 

روبرویم نیست . شاید تو مرا بهتر از خودم بشناسی

 

 پس تو بگو چرا هر شب به خود و به تو قول خوب بودن می دهم

 

ولی فردای آن شب گنهکارتر از گذشته ام ؟

 

خدایا ،

 

من در این مرداب معصیت فقط به یک امید دست و پا می زنم

 

و آن امید به جود و کرم بی انتهای توست .

 

پس مرا با تمام بدیهایم در آسمان مهرت دریاب که جز تو پناهی ندارم .

 

 به من ایمانی عطا کن که بتوانم با تکیه بر آن سرافراز نگاهت کنم !

 

و سرافکنده نباشم.

 

 پناهم تویی و من با تمام غفلتهای کودکانه ام بلندتر از بلند فریاد می زنم

 

خدایا دوستت دارم ....