ولی این بار بی احساس !

شبی بعد از رهایی دلم از دست دریای غم دیروز و قبل از آن

به خود گفتم که هنگام سلامِ عشق اکنون است

و هنگام رهایی از غم و تنهایی هر روز

به خود گفتم  که تا کی درد تنهایی ؟

بیا من را به لطف این شوکِ زیبا که امشب در دلت داری

ما کن

و این زنجیر حسرت را  ز پای این دل خسته که اندر سینه ات داری

وا کن

ندانستم که کی چشمانِ زیبایت

کمی بعد از همین احساس تنهایی

تمام وسعت دریایی خود را

درونِ قلب پردردم

معنا کرد

ولی صد حیف که در آخر

مرا یک رهگذر تنها

کنارساحلِ چشمانِ زیبایت

و بعد از یک شنای سخت و جانفرسا

پیدا کرد ...

ولی این بار  بی احساس ...