سلام دوست من

سلام دوست من

دوست من

من!

روزی با تو بودم

نه

روزی تو با من بودی

همه چیز خوب بود

آسمان آبی ترین محبوب بود

امواج مرا و تو را آرام می کردند

و مرغکان ساحل برایمان خاطره های رنگ و وارنگ می ساختند

تو می خندیدی

من می خندیدم

همه حسرت ما را می خوردند

که چرا ما نیستند

و ما چه در خیال و چه در واقعیت نهایت عشق بودیم

به هم و باهم

همیشه هر دو  با سنگریزه ها بازی می کردیم. کنار دریا. و از صدای افتادنشان در آب لذت می بردیم. جز وقتی که دریا ناآرام بود!

آن روز

تو دیرتر از قبل  آمدی و من بخشیدمت. 

تو خندیدی, من خندیدم. و باز راه رفتیم

این بار

تو زودتر رفتی

من

تنها

با سنگریزه ها بازی کردم

من هم رفتم

روزها گذشت و زمان آن رسید تا من و  تو باز با هم تنها شویم.

این بار دیرتر از قبل

اینبار لبخندت را نیاورده بودی

و گوشه قلب من کمی لرزید

ولی من تو را می شناختم. گفتم شاید کسالتی کوتاه است که رفع می شود . دقیقه ای با من نشستی . خوب بودی اما چشمهایت کمی افسرده بود. گیج شده بودم. تا ان روز من درون تو را تحلیل می کردم و تو درون من را .چیزی نبود که از هم ندانیم. ما هر دو رفیق بودیم . دو یار که جز یکدیگر مونسی نداشتیم.  اما اینبار تو نخواستی و من اصرار نکردم . تو رفتی و من باز با سنگریزه ها باز ی کردم . من هم رفتم . اما آن شب را نخوابیدم . تو تنها کسی بودی که همیشه مرا محرم می دانستی . اما اینبار . نمی دانم ؟! اندوهگین بخواب رفتم . آن شب خواب بدی دیدم. که برای انگشتانم هم تعریف نمی کنم تا به روی کاغذ بیاورد و تو بدانی. فرداها را صبر کردم تا باز وقت آمدنت رسید. چشمم غروب را شمرد تا تو بیایی و باز قدم بزنیم و بازی کنیم . با سنگریزه ها ... اما تو نیامدی . نگرانت شدم. وقتی تماس گرفتم مخابرات را علت واقعی خاموش بودن همراهت دانستم . تا آن دکمه قرمز را!  گفتم نکند مریض شده ای . به سوی خانه حرکت کردم تمام مسیر دلشوره رهایم نمی کرد. قدمهایم سریعتر از آن نمی رفتند .

رسیدم.

 در زدم.

 مادرت در را گشود .

 اما او هم چشمهایش افسرده بود .

 انگار از چیزی ناراحت بود .

 از تو پرسیدم .

 گفت

خوابی.

حالش ؟

خوب است . بیدارش کنم

نه

بگذار بخواید بعد می بینمش

مادرت در را بست

اما تو چشمهایت باز بود

من

هیچگاه ندانستم چرا آن روز نخواستی مرا ببینی

از آن روز من هم به ساحل نمی روم

طفلکی سنگریزه ها چقدر انتظارمان را می کشند تا پرتابشان کنیم توی آب و آنها کمی آب تنی کنند

من

امروز دیدمت!

اما تو  مرا ندیدی . باورم نمی شد . تو مدتها بود مرا ندیده بودی اما باز هم نمی خواستی ببینیم

تو

چند دوست داشتی کنار خودت که عینکهایشان ماهواره ای بود. از همان عینکها که روزی بهشان می خندیدم. اینبار تو با آنها می خندیدی و من گیج  می زدم که تو اینجا چه می کنی؟!

نمی دانستم کجای قلبت خاک می خورم.

من

رفتم

و سرم را با عکسهایت گرم کردم کاری که بعد از ندیدنهایت همیشه انجام می دهم

اینبار

درون عکسهایت چیزی با آن روزت فرق می کرد

توی آن عکس که با هم گرفته بودیم تو راست ایستاده بودی

درست مثل ورزشکارها

اما آن روز کمی خمیده بودی

هیچگاه ندیده بودم از آن دستبندهای سیاه به مچت ببندی

 و انگشترهایی به دستت کنی

که نماد کشتی دزدهای دریاییست .

امروز

من

هنوز ایستاده ام

و تو

شنیده ام  نمی دانی اعتیاد جرم است یا بیماری!!!

پ.ن: برای هنرمندی که به شدت دوستش داشته و خواهم داشت ... برای خسرو شکیبایی عزیز

                                             

یاد آن روزها رهایم نمی‌کند ... آن روزها که دور از چشم خاله‌ات کبک زیر کلاه می‌کردی!

... و چه چابک بدنبال جوانی آوازخوان صحرا را می‌لرزاندی... یاد آن روزها رهایم نمی‌کند که غرور و مردانگیت حسام‌بیک را به زانو در آورده بود و نقش مهر تو زیر هر نامه‌ای لرزه بر اندام دشمنت می‌انداخت... تو چه زیبا جلو چشمان من می‌رقصیدی و طنین صدایت را در وجودم می‌پراکندی... طنین خوش صدای تو با آن لحن منحصر به فرد حتی وقتی فریاد می‌زدی چیزی از جنس آرامش با خود داشت... چه رسد به زمانی که دکلمه‌های معروف را با پس زمینه‌ای آهنگین مرور می‌کردی ... تو را نمی‌توانم فراموش کنم ... تو را بزرگی امپراطور احساس نامید و من به او برای این انتخاب تبریک گفتم... من بختک را بخاطر حضور دوست‌داشتنیت دوست دارم بدون آنکه پایانش را تجربه و تحلیل کنم. من هامون را مدرس را،کاغذ بی‌خط، اتوبوس شب، خانه‌ی سبز و هزاران دقیقه تصویر دیگر را فقط و فقط بخاطر حضور تو شروع و دنبال می‌کردم.

کاش در شب مسئول زمان‌بندی قرصهایت بودم ... کاش مال من بودی!...

تکه ای از احساس من همیشه با تو خواهد بود و از این پس صدایی آرامش‌بخش برای آرامش کم خواهم داشت...