سلام همه چیزم .. سلام
امروز .. بعد از مدتی سری به باغچه ی کوچک تو زدم ..باز آمده ام با تو حرف بزنم ..آخر اینهمه وقت دلم طاقت نمی آورد باغچه ات را ببینم ..چون میدانستم آنقدر اشک می ریزم که از هوش می روم .. شاید هم اشک بهانه بود .. شاید آنقدر بی وفا شده ام که خواستم زودتر نبودنت را باور کنم .. زودتر درد نبودنت را التیام ببخشم و کمتر رنج بکشم ..بعدِ تو دیگر کسی سراغ باغچه نیامده .. اما امروز دلم هوس کرد ببینمش .. گل مهربانیت که هر روز صبح با غنچه های قرمز و بودارش حرف میزدی خشکیده بود و دیگر چیزی برای ناز کردن نداشت .. طفلی میخک .. چقدر پیر و بی رمق شده بود .. انگار جوانی را فقط دستان تو به او هدیه میداد و بس .. آنطرف تر رازقی کمی رمق داشت .. تا صدای پایم را شنید بدن خشکیده اش را تکانی داد .. با چشمانی تقریبا بسته نگاهی به من انداخت و همین که فهمید آن صدا مال تو نیست سرش را پایین انداخت و آه کشید .. شبیه آه های شبانه ی من که وقتی خیلی دلتنگ تو میشوم از سینه ام بلند میشود .. حالا مطمئن شده ام باغچه هم همدرد من است .. توی تمام این مدت .. باغچه هم انتظار آمدنت را کشیده .. آن وقتها .. وقتی تو خانه نبودی زیبایی رازقی برایم تداعی کننده زیبایی تو بود .. تو هم انگار جور دیگری دوستش داشتی .. طوری که باقی گلها به او حسادت میکردند .. خاک باغچه انگار سالهاست رنگ آب به خود ندیده است .. خشکِ خشک .. خشک تر از کویر یزد شاید! .. درست مثل دل خشکیده ی من که بی تو بی جان و بی هویت مانده .. حالا کنار باغچه ی خشکیده ات نشسته ام و با اشکهایی که قصد بند آمدن ندارند تو را یاد می آورم .. همیشه دوست داشتم بدانم تو و گل رز قرمزت چه به هم میگویید که اینگونه از خود بیخود شده می خندی ..گاهی به رابطه ی عاشقانه ات با گل رز حسودی میکردم .. هه .. ببین چقدر دیوانه ام من .. چقدر دیوانه وار میخواهمت ..
اگر بدانی چقدر دلم برایت تنگ شده .. به خوابم هم نمی آیی تا با آمدنت آرزو کنم همیشه خواب باشم ..آنقدر گریسته ام که آب شور جاری شده درون باغچه ی گلهای تو .. اشکم .. روی گلبرگ شمعدانی که افتاد با چشمانی اشکبار آرام نگاهم کردو او هم همراه من برای نبودنت گریست .. آری گلم .. من و باغچه هر دو با رفتنت زندگی از دست داده ایم .. فقط مانده ام .. به نُه ماهه ات که در وجودم به یادگار گذاشته ای بگویم بابایت به کدام سفر بی بازگشت رفته است ..
خیلی دلم برایت تنگ شده .. خیلی.
پ.ن: دوست من .. ابتدا باید بدانم که هستید تا سوالتان را جواب دهم. فکر نمیکنم فهمیدن من بعنوان یک دوست مشکلی برایتان ایجاد کند.پس لطفا سخت نگیرید.
سلام خدا .. من خوبم .. آنقدر خوب که میخواهم به تو بازگردم .. به روزهای خوب موسا بودنم .. به رفاقت دیرینه و خاک گرفته مان .. که تنها دلیلش نارفیقی من است .. تو را شکر .. آنقدر آبرو برایم گذاشته ای که روی بازگشت داشته باشم .. روی شروع یک رفاقت دیگر .. رفاقت با تو ..نه با آدمهایی که ظاهرا ساده اند .. اما پای پایه بودن که رسید ..عشقشان ترک میخورد و به هر بهانه ای ترکت میکنند .. به بهانه های پوچ صفت هایی می آفرینند برایت که لحظه ای آنگونه نبوده ای .. برعکس .. صادق بوده ای و مونسشان ..باوفا بوده ای و یارشان .. اما آنها بی وفایی رسم دیرینشان است و دل شکستن کسب و کار هر روزشان .
بنازم به تو که بی نظیرترین مونس بشری .. تو که یک آغوش داری به وسعت خدایی ات ..به وسعت هر چه مهربانی و بخشش است.
سلام خدا .. من خوبم .. آنقدر خوب که .. میخواهم به تو بازگردم .
از آخرین باری که گفتی دلتنگتم مدتها میگذرد..و این دلیل خوبی ست تا به خودت نیز ثابت شود از بین ما کدام کم آورده است.
پ.ن: مرا ببخش .. دیگر نمیتوانستم احمق باشم.
ما آدمها..از بدو تولد می دویم..
کودکیمان دنبال بازی و شیطنت و گردش ..بزرگ هم که شدیم دنبال روزمرگیهای ناتمام!..از صف اتوبوس گرفته تا پرداخت قبض و دیرکرد قسط و وام و چ و چه..هه..اصلا یادمان رفته برای چه آمده ایم و کجا میرویم..تا دم مرگ هم اندیشیدن به آن یادمان نمی افتد..یعنی فرصت اندیشیدن پیدا نمیکنیم.
فکر میکنم خدا برایمان تخفیف خوبی قائل شود!