کودک همسایه شاید می لرزد !

خدا کند زمان شادیهایمان ، وقتی صدای قه قه خنده مان در هوا شکاف ایجاد می کند

 و تا افق طنین انداز می شود ،

همان لحظه که در چشمانمان برق رضایت از سرور قلبمان خبر می دهد .

آن دم که سرمای زمستان و گرمای تابستان در بهار لحظه هامان بی تاثیر است ،

یادمان باشد  ... کودک همسایه شاید چشمهایش بارانیست ، دستهایش می لرزد .

از غم دوری مادر شاید ، همه دم دل به حضور پدری خوش کرده که، نمی داند او ، پدر است یا عابر ،

یا همان مرد پشیمانی که، سر شب در سیما، چهره اش شطرنجیست !

از خودش می گوید از همان راه کثیف،از همان دود ضعیف  !

که سبب شد حالا، کودک قصه ما ، اشک تنهایی را در دل کوچک خود ، تا ابد حک کند و ،  ناامید و خسته ، به خدافکر کند

 و به صبحی روشن ...