سلام همه چیزم .. سلام
امروز .. بعد از مدتی سری به باغچه ی کوچک تو زدم ..باز آمده ام با تو حرف بزنم ..آخر اینهمه وقت دلم طاقت نمی آورد باغچه ات را ببینم ..چون میدانستم آنقدر اشک می ریزم که از هوش می روم .. شاید هم اشک بهانه بود .. شاید آنقدر بی وفا شده ام که خواستم زودتر نبودنت را باور کنم .. زودتر درد نبودنت را التیام ببخشم و کمتر رنج بکشم ..بعدِ تو دیگر کسی سراغ باغچه نیامده .. اما امروز دلم هوس کرد ببینمش .. گل مهربانیت که هر روز صبح با غنچه های قرمز و بودارش حرف میزدی خشکیده بود و دیگر چیزی برای ناز کردن نداشت .. طفلی میخک .. چقدر پیر و بی رمق شده بود .. انگار جوانی را فقط دستان تو به او هدیه میداد و بس .. آنطرف تر رازقی کمی رمق داشت .. تا صدای پایم را شنید بدن خشکیده اش را تکانی داد .. با چشمانی تقریبا بسته نگاهی به من انداخت و همین که فهمید آن صدا مال تو نیست سرش را پایین انداخت و آه کشید .. شبیه آه های شبانه ی من که وقتی خیلی دلتنگ تو میشوم از سینه ام بلند میشود .. حالا مطمئن شده ام باغچه هم همدرد من است .. توی تمام این مدت .. باغچه هم انتظار آمدنت را کشیده .. آن وقتها .. وقتی تو خانه نبودی زیبایی رازقی برایم تداعی کننده زیبایی تو بود .. تو هم انگار جور دیگری دوستش داشتی .. طوری که باقی گلها به او حسادت میکردند .. خاک باغچه انگار سالهاست رنگ آب به خود ندیده است .. خشکِ خشک .. خشک تر از کویر یزد شاید! .. درست مثل دل خشکیده ی من که بی تو بی جان و بی هویت مانده .. حالا کنار باغچه ی خشکیده ات نشسته ام و با اشکهایی که قصد بند آمدن ندارند تو را یاد می آورم .. همیشه دوست داشتم بدانم تو و گل رز قرمزت چه به هم میگویید که اینگونه از خود بیخود شده می خندی ..گاهی به رابطه ی عاشقانه ات با گل رز حسودی میکردم .. هه .. ببین چقدر دیوانه ام من .. چقدر دیوانه وار میخواهمت ..
اگر بدانی چقدر دلم برایت تنگ شده .. به خوابم هم نمی آیی تا با آمدنت آرزو کنم همیشه خواب باشم ..آنقدر گریسته ام که آب شور جاری شده درون باغچه ی گلهای تو .. اشکم .. روی گلبرگ شمعدانی که افتاد با چشمانی اشکبار آرام نگاهم کردو او هم همراه من برای نبودنت گریست .. آری گلم .. من و باغچه هر دو با رفتنت زندگی از دست داده ایم .. فقط مانده ام .. به نُه ماهه ات که در وجودم به یادگار گذاشته ای بگویم بابایت به کدام سفر بی بازگشت رفته است ..
خیلی دلم برایت تنگ شده .. خیلی.
پ.ن: دوست من .. ابتدا باید بدانم که هستید تا سوالتان را جواب دهم. فکر نمیکنم فهمیدن من بعنوان یک دوست مشکلی برایتان ایجاد کند.پس لطفا سخت نگیرید.
سلام...دلنوشته هاتون واقعا قابل ستایشه...براتون آرزوی موفقیت میکنم
خیلی قشنگ بود ولی بشدت گنگ . میشه بپرسم خطاب به کی نوشتی؟
خرسندم که میهمان من بوده ای .. ببشتر پستهای من از همان اولین روزهای اول نوشتنم توسط ذهنم تصویر میشوند و من روی کاغذ می آورم ..خطاب به کسی نیستند یا برای کسی .. فقط برای خواندن چون تو دوستی ست تا بخوانی و احساست تلنگری بخورد .. درست همان لحظه ی تلنگر تو بهترین حس در من آفریده میشود و پرواز میکنم.
مرا بخوان.
چقدر عکسها و نوشته هایت شبیه به هم شده اند...
سلام
عیدتون مبارک
طاعات شما قبول
وااااا
فک کردم اینها رو خودتون نوشتین
اولش داشتم با خودم میگفتم چقدر زیباست مثل همیشه
اما آخرش.....
سلام .. همه ی نوشته ها از خود منه دوست من .. چی باعث شده فکر کنید متعلق به من نیست؟!
خدا قناری و کلاغ رو یه جور آفرید قناری اعتراض کردو زیبا شد کلاغ راضی به رضای خدا شد. حالا قناری تو قفسه و کلاغ آزاد. صلاح در رضایتست. سپاس از وب زیبایتان
مهم نیست چه می بینیم مهم آن است که چگونه می بینم . ذهن مثل چتر است فقط وقتی عمل می کند که باز شده باشد. وب جالبی دارید منتظر قدوم مبارک شما هستیم .
و من دستانم را در باغچه ای جا گذاشتم که هرگز سبز نشد ... حیف نمی شد خاک باغچه را عوض کرد ...
خاک باغچه را هم که عوض کنی ... دستها سبز نمی شوند ، ایراد از خاک باغچه نیست ... دستها زیادی خشکیده اند ...
امیدارم خدا صداتونو بشنوه ممنون که بهم سرزدید....
وممنون که برام دعا میکنید که سخت محتاجم
نمی دانم!